De verdwenen baby

baby kleding
Ik had een baby. Twee zelfs. Tenminste dat dacht ik. Hier en daar zijn er nog sporen. Een babybadje. Een rammelaar. Nee geen zorgen. Er is niets ergs gebeurd, niets verdrietigs.

Maar de baby’s zijn wel verdwenen.
Het lijkt nog maar zo kort dat ik ze voor het eerst in hun ogen keek. Een verwondering en herkenning zo diep. Zo veel kracht in zo’n klein mensje. Twee kindjes zo ontzettend van ons en tegelijkertijd zo zichzelf. Clichés dekken het gevoel niet.

“Babies are such a nice way to start people.” Don Herold

En het gekke aan baby’s is dat je ze soms groot wenst. Dat je wenst dat het sneller gaat, dat ze kunnen vertellen wat er is, dat ze je even wat minder nodig hebben. Voor baby’s zorgen kost veel energie.
En baby’s? Die doen meestal gewoon wat baby’s horen te doen: lekker drinken, huilen als iets hen verstoord, glimlachen, schaterlachen, luiers vol poepen, je vinger en je blik vasthouden. Je nabijheid zoeken, soms afdwingen. En dan zonder dat jij en ik het door hebben, verdwijnen de baby’s.

Ja, de baby’s in mijn huis zijn echt weg. Er komen er ook niet meer. Als ik mijn best doe, kan ik het gevoel wel even terughalen. Maar als ik naar foto’s kijk ben ik verbaasd. Onder mijn ogen zijn ze gegroeid, veranderd, zelfstandiger geworden. Hoe is het mogelijk dat je dat niet ziet?

Tussen de Lego, Barbies en Playmobil op mijn vloer zitten twee kinderen. Een grotere en een kleinere. Voorzichtig ga ik er bij zitten. Ik kijk, ik luister en doe mee. Eventjes. Deze kinderen zijn er zomaar ineens, en ik weet tenslotte niet voor hoe lang.

2 gedachten over “De verdwenen baby

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.