Foto Erin Lee
Vanaf nu verkrijgbaar! De nieuwe, en geheel verbeterde baby. Lacht, drinkt en plast zoals het hoort en is ook nog eens ongelooflijk intelligent en daarmee volledig klaar voor de toekomst.
Ik hou niet van baby verbeterings projecten. Tegelijkertijd ben ik er ook vaak mee in de weer om ouders en baby’s te helpen achterstanden in te lopen. Dit doe ik zowel in mijn GGD werk als voor mijn bureau voor Pedagogiek & Ontwikkeling. Dit zijn vaak achterstanden in de ontwikkeling, in het contact en in de interactie tussen ouder en kind. De scheidslijn tussen achterstanden verkleinen en baby’s verbeteren is echter een dunne.
Voor mijn boek Babypraat Gebaren met je baby en dreumes heb ik er lang over nagedacht wat de boodschap voor ouders en professionals moest zijn. Mijn conclusie was uiteindelijk dat plezier en het elkaar leren kennen voor op staan in mijn methodiek.
Er zijn natuurlijk onderzoeken geweest naar het effect van babygebaren op de cognitieve ontwikkeling van een kind. Men vroeg zich af of de baby’s eerder/sneller/beter/slimmer gingen communiceren dan baby’s die geen babygebaren kenden. De onderzoeken laten in ieder geval zien dat het even snel gaat. Sommige onderzoeken rapporteren effecten op de taalontwikkeling en het IQ maar de kwaliteit van onderzoek is niet zo goed dat je kunt verwachten dat het de ontwikkeling versnelt en de leerprestaties verbetert.
Wat mij betreft is dat ook prima. De meerwaarde van het gebaren met baby’s zit in het hier en nu. Het karakter van je kind eerder leren kennen, weten wat hij interessant vindt, waar ze over na aan het denken is en wat je kind met jou wil delen.
Het gebaren met baby’s geeft ook een in kijkje in de hoofden van die kinderen die nog niet kunnen spreken. Wat zijn ze ongelooflijk slim, wat is hun geheugen goed en wat zien ze veel om zich heen. Die eigenschappen worden niet veroorzaakt door het gebaren. Die eigenschappen worden zìchtbaar door het gebaren.
Babygebaren zijn voor mij een middel, geen doel op zich. Een middel om plezier te maken met je kind. Een manier om ouders die het moeilijk vinden om met en tegen een baby te praten letterlijk iets in handen te geven en een middel om een kijk je te nemen in de belevingswereld van een kind.
Het kind staat centraal bij het gebaren en de ouders zijn behulpzaam door de gebaren veel en vaak voor te doen. Ze houden hierbij rekening met het tempo (hoe jonger, hoe langzamer) en de interesse van hun kind.
Krijgen ouders hierdoor een Baby 2.0? Dat is niet de bedoeling. De bedoeling is dat ik ze help met veel plezier te kijken naar en aan te sluiten bij de versie die ze hebben. Met al zijn mooie en lastige kenmerken. Dat is al wonderbaarlijk genoeg.
